فرارو
تهرانِ دوست‌داشتنی؟!
زاکانی و شهرداری‌اش نمک‌پاشِ زخمی شده‌اند که از روزگار پهلوی نخست (و حتّی زودتر) بر تن ایران زده شده است: نوسازی و آبادانی تهران (و چند شهر دیگر) به‌بهای بی‌بهرگی و بی‌برگی بیش‌تر ایران. نام دانشگاهی‌ِ و بی‌درد این زخم ژرف و خونپاش، «توسعه‌ی نامتوازن» است؛ یکی از همان علت‌هایی که تهران را شهر انقلابی ۵۷ کرد.
